LOS MENHIRES EL MOLLAR

LOS MENHIRES: menhir es palabra celta que significa piedra larga. Es de meng                            piedra e hir larga. El parque de los Menhires está cerca de Tafí                            del Valle. Es monumento megalítico de granito que consiste en                            una piedra larga hincada verticalmente en el suelo por uno de                              sus extremos. Los Menhires eran símbolos itifálicos que                                        formaban parte del culto a la fertilidad. Los diaguitas los                                      adornaban con plumas. Los españoles los llamaron mochade-                              ros. Las medidas máximas encontradas en estos menhires son                              de 5 metros de altura, 1 metro de ancho y, 4,5 toneladas de                                peso. Itifálico es palabra griega.  Ithýfalos en la Grecia anti-                              gua era la imagen de un falo erecto, sagrada y símbolo del                                  poder de generación del dios que llevaban durante la procesión                            en las fiestas dionisíacas.

ΟΙ ΜΕΝΙΡΕΣ: menhir εἶναι λέξις κελτική καί σημαίνει μακριά πέτρα. Εἶναι ἀπό τό                         μενγκ πέτρα καί ιρ μακριά. Τό πάρκο τῶν Μενίρες εὑρίσκεται κοντά                       εἰς τό Ταφί ντελ Βάλλιε. Πρόκειται γιά μεγαλιθικό μνημεῖο ἀπό                               γρανίτη πού συνίσταται ἀπό μία μακριά πέτρα πού ἡ μία ἀπό τίς                             ἄκρες της εἶναι τοποθετημένη κάθετα εἰς το ἔδαφος. Οἱ Μενίρες                             ἦσαν ἰθυφαλλικά σύμβολα πού ἀποτελούσαν μέρος τῆς λατρείας εἰς                       τήν γονιμότητα. Οἱ διαγίτες (ἰνδιάνοι ἀργεντίνοι) τούς ἐστόλιζαν μέ                         φτερά. Οἱ ἱσπανοί τούς ὠνόμασαν μοτσαδέρος. Τἀ μεγαλύτερα                               εὑρεθέντα μεγέθη εἰς αὐτούς τούς Μενίρες εἶναι ὕψους 5 μέτρων,                           πλάτους 1 μέτρου καί βάρος 4,5 τόννους. Ἰθυφαλλικός εἶναι                                 ἑλληνική λέξις. Ἰθύφαλλος εἰς τήν ἀρχαία Ἑλλάδα ἦτο  ἡ φιγούρα                         ἑνός φαλλοῦ σέ στύσι, ἱερή καί σύμβολο τῆς δυνάμεως τῆς                                     δημιουργίας τοῦ θεοῦ, πού ἔφεραν κατά τήν διάρκεια τῆς περιφορᾶς                       εἰς τίς διονυσιακές τελετές.