LA LEYENDA DE ITÁ PUCÚ MERCEDES


                          .   

Itá Pucú: una chica que se llamaba Mirí, estaba locamente enamorada de Itá                        Cada atardecer después de su trabajo, Itá iba hasta el cañaveral cerca                  del lago, ahí donde estaba la choza de Mirí. Ella, siempre estaba espe-                  rándolo, muchas veces triste, a causa de un sufrimiento callado, pero                    él no la amaba y nunca le preguntó el porqué. Y de repente, un día Itá                  se fue sin decirle nada. Mirí lo estaba esperando en vano. Creía que                      algo muy importante le habría pasado y salió a buscarlo. Fue a su                        casa, a su tribu, lo buscó en otras regiones, pero nada. Desesperada                    regresó, cuando no creía que volvería a verlo y, lo encontró. Él estaba                  allí, fuerte, tranquilo, no se había movido del lugar, pero estaba con                      otra mujer. Mirí se acercó y lo llamó, pero él no contestó. Entonces                        ella le puso una mano sobre el hombro y, él se volvió y la miró con                      tanta frialdad que la pobre Mirí se quedó sin aliento, pero algo la                          impulsó a decir, Itá y, en aquel momento Itá se convirtió en piedra                        dura y fría. Fue el milagro de Mirí, de su ternura, de su sufrimiento. Y                    allí están, Itá firme, alto (pucú en guarani) erguido, duro frío, rodeado                  de peñascos más bajos que recuerdan el corazón de Mirí. Los enamo-                    rados suelen visitar el lugar y dejar cada uno un guijarro en lo alto de                  Itá, como súplica de eterna felicidad.  

Ψηλός Ἰτά:  ἕνα κορίτσι πού τό ἔλεγαν Μιρί, ἧτο τρελλά ἐρωτευμένο μέ τόν Ἰτά.                       Κάθε ἀπόγευμα, μετά τήν ἐργασία του, ὁ Ἰτά ἐπήγαινε μέχρι τόν κα-                       λαμιώνα κοντά εἰς τήν λίμνη, ἐκεῖ πού ἧτο ἡ καλύβα τῆς Μιρί. Ἐκείνη                     τόν ἐπερίμενε πάντα, πολλές φορές λυπημένη ἐξ αἰτίας ἑνός κρυφοῦ                       καημοῦ, ὅμως ἐκεῖνος δέ τήν ἀγαποῦσε καί ποτέ δέν τήν έρώτησε τό                       γιατί. Καί ξαφνικά μία ἡμέρα ὁ Ἰτά ἔφυγε χωρίς νά τῆς πεῖ τίποτε.                           Ματαίως τόν ἐπερίμενε ἡ Μιρί. Ἐπίστευε ὅτι, κάτι πολύ σημαντικό θά                       τοῦ εἶχε συμβεῖ καί ἐβγῆκε νά τόν ἀναζητήσει.  Ἐπῆγε εἰς τό σπίτι του,                     είς τήν φυλή του, τόν ἀνεζήτησε σέ ἄλλες περιοχές, ὅμως τίποτε.                           Ἀπελπισμένη ἐπέστρεψε, ὅταν πλέον ἐπίστευε ὅτι, δέν ἐπρόκειτο νά                         τόν ἔβλεπε ξανά, καί τόν εὑρῆκε. Ἐκεῖνος ἧτο ἐκεῖ, δυνατός, ἥρεμος,                       δέν εἶχε φύγει ἀπό τήν περιοχή, ἧτο ἐκεῖ ἀλλά μέ ἄλλη γυναῖκα. Ἡ                         Μιρί τόν ἐπλησίασε καί τόν ἐφώναξε, ὅμως ἐκείνος δέν ἀπήντησε.                           Τότε ἐκείνη ἔβαλε τό χέρι της εἰς τόν ὧμο του καί ἐκεῖνος ἐγύρισε καί                     τήν ἐκύτταξε μέ τόση ψυχρότητα, πού τῆς καημένης τῆς Μιρί τῆς ἐκό-                     πη ἡ ἀνάσα. Ὅμως κάτι τήν ὥθησε νά πῆ, Ἰτά,καί ἐκείνη τήν στιγμή                         ὁ Ἰτά μετεμορφώθη σέ πέτρα σκληρή καί ψυχρή. Ἧτο τό θαῦμα τῆς                       Μιρί, τῆς τρυφερότητός της, τοῦ πόνου της. Καί εὑρίσκονται ἐκεῖ, ὁ                         Ἰτά σίγουρος, ψηλός (πουκού εἰς τά γουαρανί), στητός, σκληρός,                           κρῦος, περιτριγυρισμένος ἀπό χαμηλώτερους βράχους πού θυμίζουν                       τήν καρδιά τῆς Μιρί. Εἴθισται οἱ ἐρωτευμένοι νά ἐπισκέπτωνται τόν                         χῶρο καί νά ἀφήνει ὁ καθένας ἀπό ἕνα βότσαλο εἰς τήν κορυφή τοῦ                         Ἰτά, σάν ἱκεσία γιά αἰώνια εὐτυχία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

TEHUELCHES PUERTO MADRYN

1209 PAJARERA PALACIO SAN JOSÉ